நினைவே நீ

நிசப்த்தமான நிலவொளியில்

இரவின் சாட்சியாக வானை அலங்கரித்த

நட்சத்திர கூட்டத்தின் நடுவே

என் பார்வையின் எறிதலில்

எழுந்த உண்மை ஒன்றில்

அண்ட வெளிக்கு சொந்தமான பொருள் ஒன்றை

பூமி உரிமையாக்கிவைத்ததை உணர்ந்தேன்

நாம் ஒருவர்

மீண்டும் படபடத்த

தாவர இதயங்களின் சங்கமத்தில்

மறைக்கப்பட்ட மணல் கீறல்களின்

மௌனங்ளில் புதைந்துள்ள

உண்மைகளின் தேடலுக்கு

சந்தேகத்தின் எழுச்சியால்

இறக்கை விரிக்கும்

கோபத்தின் பெருக்கில்

மாறடித்து துாவும் பூக்கள் யாவும்

மலர்வளையம் ஆக்கப்படும் போது

அற்புதம்

காலநே உன் காலடியில்

மிதிபட்ட காகிதம் ஒன்றில்

பொறுக்கிக் கோர்க்கப்பட்ட எழுத்துக்களுக்கு

பிணம் ஒன்றின் சுவை கேட்கும் மானிட கொளரவங்கள்

இயற்கையின் சீரில்தான் உலகம்

இயங்குகிறது என்றாலும்

தனிமனித உணர்வுக்கும்

உப்புக்கண்டம்

தினமும் நான் 

விழிக்கும் பாரிஸ் நகரம்

நடக்கும் போதே 

என் வேகத்தைக் காட்டிலும்

நாகரீகம்  இறக்கை கட்டி

மாற்றங்களுடன் இமயத்துக்கு மேலால்

ஏழனம் செய்கின்றது

தூரத்தில்

வரிகளில் அடக்கமுடியாத

வசந்தகாலப் பிறப்பொன்றின்

இரம்மியமான நினைவுகளில்

தூசிதட்டப்பட்ட நிலாமுகத்தின்

ஒப்பனையை தொலைத்து விட்டு

தேடும் பிரிவு

வர்ணக்கலவையினால்  வீசப்பட்ட 

எண்ண ஓட்டம்

இயற்கையில் கண்டிராத

வர்ணத்தை தீட்டி நிற்கும்

தேர்

நகர வாசல்  அடைக்கப்பட்டு

இறக்குமதி செய்யப்பட்ட

அலங்காரங்களில்

ஊற்றாகிப்போன மூடப்பழக்கங்களுடன்

மூன்றாம் உலக யுத்தத்திற்கு

தயாரான குண்டுகள் போல்

குவிக்கப்பட்ட தேங்காய்களுக்கு

பத்திமுலாம் பூசப்பட்டு

புனிதம் என்ற சொல்லுடன்

வீதியில் குவிக்கப்பட்டிருந்தது

என்றோ ஓர் நாள்

இயற்கைக்கு புறம்பான

உருவத்ததோடு கூடிய 

அந்த சிலை ஏற்றப்பட்ட

ஊர்திக்கு சக்தி கொடுக்க

மனிதர்கள் 

சுதந்திர தாகம்

அவர்கள் கல்லறைகளில் இருந்து

அதற்கான கருவறைகள்

திறக்கப்படட்டும்

எதிர்கால தேவை உணர்ந்த

விடுதலை விரும்பிகளின்

வார்தைகளில் இருந்து பிறக்கட்டும்

எண்ணப்பட்ட சடலங்களின்

ஏக்கங்களில் இருந்த

பூத்தெழட்டும்

சீரழிக்கப்படும் சேலை 

நுால்களில் இருந்து

நெய்யப்படட்டும்

வாடா மலர் தோட்டம்

நீ பதித்த தடங்களிலே

நினைவு பூத்தெழுக

நின் தூர சுமை மட்டும்

நெஞ்சுடைத்து விம்மி எழ

அங்கோர் மழைக்காலம்

ஆழ் மனது குடை தேட

கீழ் திசையும் மேலாகி

கரு முகிலில் ஆழ்ந்துவிட

காலைக் கரு உடைக்கும்

சேவலினம் தூக்கம் விட

வேலைச் சுமை பருகி

நீந்தும் மானிடர்போல்

தவிப்பு

நினைவுச்சுமைகளுடன்

நிலா முகம் காண

நிழலில் கரை பொழுதாய்

அரளி  விதை தேடும்

ஆத்ம காதல்

வலிக்கும் அவன் உள்ளம்

வரைந்த நாளை எண்ணி

துடிக்கும் இதயத்திடம்

சொந்த உயிரும்  கடன்  கேட்கும்

சொர்ப்பனத்தில் எல்லாமாய்

இருந்த பொன் நாட்கள்

அர்ப்ப அமைதியினால்

அகல வாய்திறக்கும்

வித்தகியே இத்தூரம்

போதும் என்றேன்

ஒப்பாரிகளின் சங்கமத்தில்

எல்லாப்பிறப்பும் எழும்
யோனித் துவாரதின்
வாசலில் இருந்து

நான்கரைக் கோடியும்
நானே கருவாவேன்
என்பதைப்போல

நீந்தும் உலக வாழ்வில்
நிலைக்காத பிறப்புடன்
போட்டி தொடங்குகிறது

ஆயிரம் யானையிலும்
அதன் பலம் அதுவே உணரும்
என்ற நியதியிலும்

உடைக்கப்படாத பூவிலங்கு

நாங்கள் வாயை
மூடிக் கொண்டிருந்தால்
இந்தப் பாடலை இசைப்பது யார்

ஆணும் பெண்ணும்
இந்தப் பாடலை இசைப்பதற்காகவே
படைக்கப் பட்டிருக்கிறார்கள்

நீ எனக்குள் நீரானாய்

மனக் குமுறலால்
வாசல் உடைக்கப்பட
கண்களுடன்
அணைக்க முடியாது
தவற விடப்பட்ட என் கருவறைக்கு

பிறப்பையும் இறப்பையும்
சமனாக எண்ணும்
எண்ணத்தை
தனிமையும் பிரிவும்
ஏக்கக் கடலில் ஆழ்த்தி விட்டது

திசை ஓடி

தூரிகையாக்கப்பட்ட
உன் கால் பெரு விரலால்
வரைந்த ஓவியத்தில்
சொக்கியது என் சிந்தை

இரவு பகல் இரண்டும்
விதியான போது
எமக்கு  மட்டும் இரண்டும்
ஒன்றானதே

அழிவே அழியுதே

முற்றிப் பழுத்தபழம்
மண்ணில் விழுந்த பின்
மரமாய் எழுவதுண்டு
அற்றாங்கே சில
வெம்பி பழமாகி
வீணாய் போவதுண்டு

பகல் மேல் கறுப்படிக்க
நிலை கூடும் மழைமேகம்
சில காலம் தரித்ததில்லை
சிந்தையும் அதுபோல
சில நேரம் அதுவாக
சில தவறை செய்வதுண்டு

முன் வந்த முதல் சந்திப்பு

அந்த நிமிடம் வருவதற்கு

இத்தனை தொகையாய் மணித்துளிகளை

வைத்தது யார்

சங்கத் தமிழில் தேடிய வார்த்தைகளில்

காத்தல் என்ற சொல்லை வரிகளில்

எழுதியவர்கள்

உணர மறுத்ததால் தான் என்னவோ

உண்மை என்னை எழுதத் துாண்டியதோ

இரவுகளில்  வானைப் பார்க்காதவன் நான்

இன்று

உன் நினைவுகளால்  நிலவையும் மறந்து

நட்சத்திரங்களை எண்ணி

என் கணித அறிவுற்கு

மீண்டும் ஒரு பள்ளி சென்றேன்

சுகம்

பட்டாம் பூச்சியின்
வண்ணக் கோலங்களாக
பல நுாறு எண்ணக் கனவுகளுடன்
வாழ்கைக்கு தோண்டப்படும்
அத்திவாரம்
ஆசை எனும் பீடையில்
ஏற்றப்பட்டு
அழகிய எச்சங்களால்

சிறகு

மொட்டின் மலர்சியாக
எம் கண்களின்
முதல் சந்திப்பில்
மெளனம் எனும் காலன்
காவு கொண்ட
பொழுதுகளை
எண்ணி ஏங்குகிறேன்

வார்தைகள்
ஈரமற்று
இசைக்கமுடியாத
உன் நாவால்
செய்கையில் விரல்களாள் மட்டும்
சித்திரம் வரைந்ததே

வெட்டாச் சுரக்கும்

ஞாபகங்களின் நினைவகளால்
என் கண்கள்
மீண்டும் ஒர் மழைக் காலத்தில்
புதைந்தது

எத்தனை முறை தான் எச்சரிப்பது
என் மனதிற்கு
உருக் கொடுக்காதே என்று

அதிசய வாசலில்

உன்னதமான
உலக அதிசய கோபுரத்தின்
அடிவாரத்தில் இருந்து

உன்னை தொடும்
தூரம் வந்தும்
தொடமுடியாமல் தவிக்கும்
கரங்களின் சொந்தக்காரன்

அதோபார்
அதிசயக்கோபுரம்
ஆகாயம் தொடும் உயரம்
அழகை இரசிக்க ஆயிரக்கணக்கில் மக்கள்

அவள்

அதோ பார்
நேற்று என்னோடு இருந்தவன்
இன்று அவளோடு இருக்கிறான்

நேற்று
என் உதட்டில் தேன் பருகியவன்
இன்று அவள் உதட்டிலும் தேடுகிறான்

அடையாளம்

அந்த தேசத்தை விட்டு
பிரிக்க முடியாத நீங்கள்
எங்கிருக்கிறீர்கள்

ஓய்வும் விடுதலையும்
மனிதனுக்கு தேவை என்றால்
நீங்கள் மனிதன் அல்லவே

நீங்கள் வைத்திருந்த உறுதியும்
நம்பிக்கையும்
எங்களுக்கு சொல்லித் தாருங்கள்

தாயாகிய அவள்

கனவுகளில் கரையும்
பெண்மைக்குத்தான் தெரியும்
அந்த மார்பின்
சுமைகளின் வலி

திங்கள் ஒருமுறை
சிதறும் விதைகளில்
எழாதா ஓர் விருச்சம்
என்ற ஏக்கம்

ஈசன் அடி போற்றி

எனக்கும் உனக்கும்
ஏன் இந்த வேற்றுமை
இயங்கும் மனிதன்
இருந்தும் இறக்கிறான்

அடுத்த கிரகமும்
ஆய்வினில் வந்தது
துடிக்கும் இதயமும்
மின்கலம் இயக்குது

இப்படிக்கு

அன்புள்ள மகனுக்கு
ஐயா நலமா
அடுத்த மடல் எழுது
அம்மா நலம் கேட்டு

பத்து மாதம் சுமந்த தாய்
பாசத்தோடு எழுதுகிறேன்
நான் பெற்ற திரவியமே
நல்ல சுகம் நான் ஐயா

அவனும் நீயும் சுயநலவாதிகள்

ஓ காதலே!
உனக்கு மட்டும்
ஏன் இந்த சக்தி

இந்தப் பிரபஞ்சத்தில்
நீ
ஏன் மனிதனாகப் பிறப்பெடுக்கவில்லை

நான்

பசும் வயலும் பனை மரமும்
கருங் காடும்  கடும் உழைப்பும்
வளம் கொழித்த தமிழ் தேசத்தில்
பிறந்தவன் நான்

கொடு முடியர்  கொடும் ஆட்சி
கொன்ரொழித்த குலத் தலைவன்
காரிகலன் காலத்தில்
வாழ்ந்தவன் நான்

எனக்குள் என்ன தேடுகிறான்

என் கண்களில்
என்ன தேடுகிறான்
என் வார்த்தையில்
என்ன எதிர் பார்க்கிறான்

சூடான சுவாசத்தால்
சாம்பலான இதயம்
பாதி வயதை தாண்டியும்
பசி உணராத வயிறு

இதுவும் எமக்குள்

அழகு நிறைந்த வாழ்க்கை
தேடி அலையும் மனங்கள்
ஓர் நாள் உணரும் அந்தத் தவறை

எல்லா பிரசவங்களும்
சுகமாக நடப்பதில்லை
சில வேளைகளில்
மரணமும் சம்பவிக்கின்றது

ஒவ்வொறு பிறப்பும்
தோற்றம் பெறுவதில்லை
ஆக்கப்படுகின்றது

புது யுகம்

சூரியன் மறைவது
கோள்களின் தவறாதாம்
சுதந்திரம் என்பது
தலைவர்கள் நடப்பிலே

கோழையாய் வாழ்வதும்
வீரனாய் சாவதும்
கொள்கையின் ஈர்பதால்
கொண்டவர் நடப்பிலே

சமனிலும் மேலே

உங்கள் உள்ளங்களில்
உண்மை உணர்வுகள்
ஊமையாய் துாங்குகின்றது

இயற்கையிலே
படைக்கும் சக்திகொண்ட நீங்கள்
உலகின் பிரம்மாக்கள்

வலிமை என்பது
உங்கள் எழிமையான அன்பின்  முன்
இழகிய இரும்புகலே

இது மக்கள் போர்

எங்கள் நினைவு வலிகளை
எழுத முடியாது தவிக்கும்
மொழிகளே
நாங்கள் கூடும்
தினங்கள் எல்லாம்
துக்க நினைவுகளானதே

நீங்கள் உணர்ந்திடமுடியா
வலிகள் நிகழ்ந்த
அந்த நாட்களை
மீட்கும் உதடுகள்
பிரிவு இழப்பு
அழிவு ஏக்கம்
அழுகை என்று
பேசிப் பேசிப்
பிழந்து கிடக்கின்றன

காலத் தவறு

காலைக் கருவுடைத்து
கண் விழிக்கும்
கதிரவன் போல்
காதல் சுவை பயிர்க்கும்

பருவப் பயிர்களிடை
பார்வை பட்டு விட
படர்ந்த உணர் வினால்
பைந்தமிழ் வாய் காதல் சொல்ல

எல்லாம் அவன் செயல்

பட்டணத்து பண்ணையிலே
மந்தை ஒப்ப எங்களிடம்
பணம் எனும் மேச்சல்காரன்
படுத்துகின்ற  பாடு இது

உதடுலர்ந்து நீ கேக்க
உடல் நிலையும் சூடு பெற
தவிக்கும் வாய் தனை மறந்து
தணல் காற்றாய் திரிகின்றான்

எதிரியானதே உலகு

கண்ணீரின் இழப்பை
உணராத மீன்கள்
தண்ணீரோடு உறவாகும்

வாழ்கை என்பது
சூழலால் தீர்மானித்து
அதன் பாதையில் பயனிக்கின்றது

பருவ மழை

மாற்றங்களை ஏற்காது
எங்களை காக்கவேண்டிய
குடைகள்

ஐனநாயக
உரிமையாளர்களின்
கைகளில்

தெட்டனைக்கும் கரங்கள்

விளைச்சல் காணாத
பயிர்களின் அறுவடை
விஞ்ஞானம் தான்
என்ன செய்யும்

வெப்பத்துடிப்பு

அற்புதமான நிகழ்வுகளை
ஆய்வு செய்யும்
ஞாபகங்களின்
ஏக்கத்தால்
வீசப்படும் பெரு மூச்சுக்காற்றில்
பிரபஞ்சம் வெப்பத்தில் தவிக்கின்றது

மாற்றங்கள்
முன் நோக்கிய பயணத்தின்
சாரதி

திரும்பத் தெரியாத
வளர்ச்சிப்பாதையின்
எச்சங்கள்
நினைவுகளாகவே
எமக்குள்
ப.பார்தீ

கருவறைவாசல்

எங்கள் கருவறைவாசல்
அடைக்கப்பட்டிருக்கின்றது
சாதியாக
இனமாக
மதமாக
மொழியாக
உடைக்கத் துடிக்கும்
எங்கள் சக்தி உள்ளே
அடக்கும் சக்திகள்
அடிமைப்பட்டிருக்கும்
அறியாமையை உணறும் வரை
உடைக்க முடியும்
எனற கனவுகளுடன்
கருவறைக்குள்
ப.பார்தீ

நாங்கள் ஏனெடா

அண்டம் துளைத்து
அகிலம் நோக்க
கொண்ட பெயரெடா

கொண்ட கொள்கையில்
குழையா நின்று
வென்ற பெயரெடா


மன்றம் போட்டு
மக்களை காத்த
மாணப் பெயரெடா

வந்த எதிரியை
வகையாய் நோக்கி
வென்ற பெயரெடா

உங்கள் இருக்கையை
உரமாய் காக்க
மின்னும் பெயரெடா

இன்று அனைவரும்
இசைவாய் பேசி
தின்னும் பெயரெடா

எங்கள் பெயரினை
ஏலம் விட்டிட
நீங்கள் யாரெடா

உங்கள் கொள்கையை
உறத்தி  சொல்லிட
நாங்கள் ஏனெடா
ப.பார்தீ

காதல்

மதி அது மங்கி
மனமது தீண்டும்
மது அது காதல்

வயதது ஏறி
வாலிபம் முற்ற
வருவது காதல்

சாம்பல் பூக்கள்

உங்கள் உடலங்கள்
உளைப்புக்காய் உப்பேறி
உச்சத்தில் நீறாகி
தேசத்தில் படர்ந்துவிட

கண்ணீர் துளிகளிலும்
கை வணங்கும் மனங்களிலும்
எண்ணி முடியாத
ஏக்கத்தை விதைத்தீரே

தேற்றம்

தீட்ட முடியாத வார்தைக்குள்
செருகி நிக்குது அன்பு
போற்ற நினைக்கும் உள்ளத்தில்
புதைந்து கிடக்குது பாசம்

நேற்று நீ வளர்த்தசெடியில்
நிறைந்திருக்குது பூக்கள்
சோற்றில் நீவைத்த கரங்கள்
சோர்ந்து நிக்குது இன்று

காற்றாகிய அவள்

சுவாசமாக   உணரும்
நின் பாசத்தில்
என் தாயை சுமக்கிறேன்

நீளமாக வளரும்
நின் கூந்தலில்
என் நேரம் உணர்கிறேன்

தாய்மையே சேயாகு

ஒத்த உசுருக்குள்ள
ஒரு உசுரு வந்து நின்று
நத்தை வாழ்கையாய்
நளினங்கள் செய்கிறியே

தொட்டுப் பார்க்கவா
சுகத்தை சுவைக்கவா
தட்டுத் தடுமாறி
தலை கால் தடவவா

உள்ளே இருந்து கொண்டு
ஊமைக்கதை சொல் கிறியே
வில்லாய் வளைந்து
வீரத்தோடு உதைக்கிறியே

மௌனம்

உடைக்கப்படாத
மெளன மனத்ததால்
ஊமையாகிய அவள்
என்னை தனிமையில் பேசவைத்தாள்

மாயக்காதல்

மலர் போல்
மங்கை ஒப்ப
மன்னனும்
மலரை நோக்க
மதியது

மரணம்

தாய் தந்தை
தங்கை என்றும்
மனைவி பிள்ளை
மக்கள் என்றும்
நேசங் காட்ட விருப்பமில்லை

வானம் பூமி
காற்று என்றும்
நீர் நெருப்பு
அழகு என்றும்
இரசனை கொள்ளத் தெரியவில்லை

காதல் வீரம்
காமம் என்றும்
கோவம் நேசம்
கொள்கை என்றும்
நேர்மை காட்ட தெரியவில்லை

ஆழம் இந்த பூமியிலே
அதிகமான நேர்மையோடு
நேசத்தோடு வந்து உன்னை
பாசத்தோடு பற்றப்போகும்
உண்மை தானே நானுமிங்கே
ப.பார்தீ

அன்புள்ள அம்மாவிற்கு

இரத்த வாடையில்
சுவாசம் தொலைத்த உன்னை
உணராது விட்டாரே

நேற்றுப் புதைத்த
உடலங்களில் நெளிந்த புழுக்களின்
எண்ணிக்கை மறந்தாரே

தோற்றுப் போனார்
என்று எண்ணி
துரும்பாய் நினைக்கிராரே

பூட்டிவைத்த ஏக்கமெல்லாம்
புழுங்கிப் பொரிதல் கண்டு
காற்றில் பறக்கிறதே

நேற்று இன்று நாளை என்று
நித்தம் ஒரு விலையும் பேசி
நீதி சொல்கிறாரே

போற்ற உந்தன் பாதத்திற்கு
பூ மலர் பறிப்பதற்கு
போராட்டம் வேண்டும் அம்மா

போக விடை தாரும் அம்மா
உண்மையான பொய்கள் முன்னே
உம்மை நாமும் மெய்யாக

ப.பார்தீ

ஆன்மா

நான் அரன்மனைக்குள்
பிறந்தவனல்ல
அவர்கள் அடக்குமுறையை
உடைக்க வந்தவன்

உவமைகள்  சொல்லி
ஒப்புதல் விளக்கம் சொல்ல
உண்மை அறியாதவர்களா
நீங்கள்

எங்களுக்கான பணி
ஈற்றை எட்டாத
இழுத்தடிக்கும் திட்டங்களுக்குள்
முடங்கிக்கிடக்கின்றது

விதைகள் என்றும்
தனக்குள் மாறி
விருட்சத்தை தோற்று விக்கும்
நான் விதை

சுமையான எங்கள் வாழ்கையில்
சுய புராணம் பாடி
சுயலாபம் தேட
நான் அரசியல்வாதியல்ல

அன்னியன் விந்தில்
அதிக ஆக்குரோசம் பெற்று
உங்கள் கருவறையில்
உங்களால் வளர்கக்கப்பட்டவன்

என்னை அழிக்கும் சக்தி
எமனிடம் அல்ல
நான் உங்கள் கூட்டில் வாழும்
ஆன்மா

ப.பார்தீ

வாலிபம்

விழிகளின் கசிவில்
விழைந்த எம் உறவில்
புதுமைகள் எல்லாம்
பொசுங்கியே போனதே



ஏதும் ஒரு நிலையில்
ஏக்கங்கள் தொடர
வருமொறு அழைப்புக்காய்
வாலிபம் ஏங்குதே



குளிர்பனி கூட
சுடுமென எண்ணி
தனிமையில் உன்னை
சுமக்குதே நெஞ்சு



இனிதொரு பொழுதாய்
விடியலும் எழுப்ப
ஒளிதரும் நிலவே
ஒழிந்தது ஏனோ



நிஐமென எண்ணி
நிழலையும் வியக்குறேன்
நினைவுகள் எல்லாம்
நின் முகம் காட்டுதே



வரிகளில் சொல்ல
வார்தைகளில்லையே
வாலிபம் கசங்கும் முன்
வாழ்கையே ஓடிவா



ப.பார்தீ

இது மறுவாழ்வு

வறண்ட காட்டில்
விழுந்த செந்தணலின்
அகன்ற வாய்க்குள்
விழுந்த பசும் செடியாய்

தேவைகளால் துாண்டப்படும்
உணர்வுகளை
கடிவாளமிடமுடியா  மனங்கள்
ஆசை ஆற்றில் நீந்துகின்றது