சிறகு

மொட்டின் மலர்சியாக
எம் கண்களின்
முதல் சந்திப்பில்
மெளனம் எனும் காலன்
காவு கொண்ட
பொழுதுகளை
எண்ணி ஏங்குகிறேன்

வார்தைகள்
ஈரமற்று
இசைக்கமுடியாத
உன் நாவால்
செய்கையில் விரல்களாள் மட்டும்
சித்திரம் வரைந்ததே


வெட்கத்தால் நீ
முகம் புதைக்க
பத்து நிகக்கண்னும்
பார்வையாய் மாறி
என்னை
சூரிய ஒளி பட்ட
பனிப்பாறயாய்
 உருகச்செத்ததே

நீல வான்
பரப்பில் நிலவுக்கு
என்ன வேலை என்பது போல்
நமக்கிடையில்
காற்றுக்கூட இடஞ்சல் செய்ததே

சொர்கம் சொர்கம்
என்பார்கள்
சுகங்கள் புதைக்கப்பட்ட பூமியில்
வாழத்தெரியாது
வாலிபத்தை தொலைத்தவர்கள்

சிறகுகள் மட்டும் எனக்கு
முளைத்து விட்டால்
பறக்கும் கட்டுப்பாடுகளை மீறி
நாம்
புது தேசமொன்றில்
ஆரம்ப மனிதனாக
ப.பார்தீ