திசை ஓடி

தூரிகையாக்கப்பட்ட
உன் கால் பெரு விரலால்
வரைந்த ஓவியத்தில்
சொக்கியது என் சிந்தை

இரவு பகல் இரண்டும்
விதியான போது
எமக்கு  மட்டும் இரண்டும்
ஒன்றானதே

அழிவே அழியுதே

முற்றிப் பழுத்தபழம்
மண்ணில் விழுந்த பின்
மரமாய் எழுவதுண்டு
அற்றாங்கே சில
வெம்பி பழமாகி
வீணாய் போவதுண்டு

பகல் மேல் கறுப்படிக்க
நிலை கூடும் மழைமேகம்
சில காலம் தரித்ததில்லை
சிந்தையும் அதுபோல
சில நேரம் அதுவாக
சில தவறை செய்வதுண்டு

முன் வந்த முதல் சந்திப்பு

அந்த நிமிடம் வருவதற்கு

இத்தனை தொகையாய் மணித்துளிகளை

வைத்தது யார்

சங்கத் தமிழில் தேடிய வார்த்தைகளில்

காத்தல் என்ற சொல்லை வரிகளில்

எழுதியவர்கள்

உணர மறுத்ததால் தான் என்னவோ

உண்மை என்னை எழுதத் துாண்டியதோ

இரவுகளில்  வானைப் பார்க்காதவன் நான்

இன்று

உன் நினைவுகளால்  நிலவையும் மறந்து

நட்சத்திரங்களை எண்ணி

என் கணித அறிவுற்கு

மீண்டும் ஒரு பள்ளி சென்றேன்

சுகம்

பட்டாம் பூச்சியின்
வண்ணக் கோலங்களாக
பல நுாறு எண்ணக் கனவுகளுடன்
வாழ்கைக்கு தோண்டப்படும்
அத்திவாரம்
ஆசை எனும் பீடையில்
ஏற்றப்பட்டு
அழகிய எச்சங்களால்

சிறகு

மொட்டின் மலர்சியாக
எம் கண்களின்
முதல் சந்திப்பில்
மெளனம் எனும் காலன்
காவு கொண்ட
பொழுதுகளை
எண்ணி ஏங்குகிறேன்

வார்தைகள்
ஈரமற்று
இசைக்கமுடியாத
உன் நாவால்
செய்கையில் விரல்களாள் மட்டும்
சித்திரம் வரைந்ததே