திசை ஓடி

தூரிகையாக்கப்பட்ட
உன் கால் பெரு விரலால்
வரைந்த ஓவியத்தில்
சொக்கியது என் சிந்தை

இரவு பகல் இரண்டும்
விதியான போது
எமக்கு  மட்டும் இரண்டும்
ஒன்றானதே


கடிகாரத்தை  கண்டு பிடித்த
காலனின் கணக்கிற்கு
ஏனோ நாம்
கட்டுப்படவில்லை

கதைக்கும் போதும் எழுதும் போதும்
அன்புக்கு மறு பெயராக
நினைக்கும் உந்தன் பெயரை
நினைவால் சுமக்கிறேன்

சருகாக பறந்த இலைகள்
எம் காதலை பார்தால்
மீண்டும் பசுமரத்தில் ஒட்டி விடும்
தன் காலத்தை  நீடிக்கும்
எமைக் கான

அடடா அடை மழையின்
அழிவை விட
அதன் ஆக்கத்தின் பயன்
காலத்திலும் பேசத் தூண்டும்

அன்புக்கு மட்டும் பிரிதல்
என்பது கிடைக்கா விட்டால்
அதன் ஆழம்
யாரும் அறிவாரோ

மீண்டும் திரும்பத்தெரியாத
நதியின் பாதையில்
எம் பயணம்சேரும் இடத்தில் - நாம்
திழைக்கும் இன்பங்களின்
மீண்டும் பிறப்புத் தோன்றும்


அன்பின்  அடையாளமாய்
ப.பார்தீ