நீ எனக்குள் நீரானாய்

மனக் குமுறலால்
வாசல் உடைக்கப்பட
கண்களுடன்
அணைக்க முடியாது
தவற விடப்பட்ட என் கருவறைக்கு

பிறப்பையும் இறப்பையும்
சமனாக எண்ணும்
எண்ணத்தை
தனிமையும் பிரிவும்
ஏக்கக் கடலில் ஆழ்த்தி விட்டது


அகதி என்ற வாழ்வுக்கு
அனுமதி கிடைக்காதவரை
காற்றிடம் தான்
உன் எச்ச சுவாசத்திற்கு
உரிமை கோரமுடியும்

ஆறு காலங்களின்
அழகிய சுவைகள் எல்லாம்
நீல வான் பரப்பில்
நிலா அற்ற வெறுமையே
என் நினைவுச் சுமையில்

உன் நீர் குடம் உடைத்த போது
நீ கொண்ட மகிழ்ச்சிக்கு
என் தாய் மனம் ஏங்கும்போது
நான் செய்த தவரிற்கும்
காலம் சொல்லிய பதிலுக்கும்
கடைசியில் நானும்
கண்களை துடைக்கிறேன்
ப.பார்தீ