வெட்டாச் சுரக்கும்

ஞாபகங்களின் நினைவகளால்
என் கண்கள்
மீண்டும் ஒர் மழைக் காலத்தில்
புதைந்தது

எத்தனை முறை தான் எச்சரிப்பது
என் மனதிற்கு
உருக் கொடுக்காதே என்று


உன்னைத் தவிர
என் கண்களை அலங்கரிக்கும்
ஆபரணத்தை யாரும் பார்த்ததுண்டோ

நீ தானே இந்த உலகின்
ஆக்குரோசமான
நீர் ஊற்று

ஊற்றாகப் பிறப்பெடுக்கும்
உனக்கு
என்  குணத்தின்
ஒப்பில்லாத பணி

போற்றி விழிக்கையிலும்
பூரிப்பு கொள்கையிலும்
ஆற்றல் மறுக்கையிலும்
அணை உடைத்த சுதந்திரம் உனக்கு

நீருக்குள் நிலம் தாண்டிருப்பதாய்
என் நினைவுகளில் நீ
உறைந் திருக்கின்றாய்

உன் வரவுக்கு மட்டும்
என் கரங்கள்
வரிவிதிப்பு செய்வதில்லை
வரவின்போது வகையாய் தடவுகின்றது
எனோ அந்த பாசம்

மீண்டும் ஒரு முறை
நீ எனக்குள் வா
இறுக்கமான என் நினைவுகள்
பசுமை பெறட்டும்

இரக்கமுள்ளவர்கள்
இனிய நினைவுகளை சுமக்க வேண்டாம்
அவனுக்கு  அங்கு வேலை அதிகம்
ப.பார்தீ