உயிருக்கு

பூவுக்குப் புரியாது

ஏந்திநின்ற காப்பின் பயன்

நேற்றைக்கு என் நினைவும்

பூவின் ஒப்பனையே

காலத்தின் தூரத்தில்

காட்சி எல்லாம் நினைவாகி

வேதனைக்கு மொழி தேட

அம்மா என்கிறதே

யார் அருகும்திருப்தி இல்லை

நீ இருக்கும் தூரத்தினால்

எல்லா வேதனையும்

என் விழிகள் தாங்கவில்லை

கல்லான நெஞ்சமும்

கடும்வலிக்கு தாய்தேடும்

புல்மேல் பனித்துளியாய்

உள்ளம் சாய்ந்து அழும்

மனம்விட்டு பழகுதற்கும்

சினம் கொண்டு சீறுதற்கும்

நாள் வருமா என் தாயே

நான் தவழ்ந்த நிலம்காண

 ப.பார்தீ